Bij ‘mensen met een beperking’ denken we het liefst aan anderen. Iemand in een rolstoel bijvoorbeeld. Of iemand met het syndroom van Down.

Maar met alle strenge maatregelen vanwege Corona weten we ons allemaal ‘mensen met beperkingen’. We kunnen even niet naar dat feestje. We kunnen niet gewoon samen naar de kerk. We kunnen zelfs niet als familie samenkomen. We worden aan alle kanten beperkt. Lastig.

Als christenen kijken we dan omhoog, naar God in de hemel. We geloven dat zijn mogelijkheden onbeperkt zijn. Kan Hij iets voor ons betekenen?

In ieder geval blijkt dat niet te zijn dat Hij onze beperkingen allemaal opheft. Christenen genieten wel Gods speciale zorg, maar lopen evengoed tegen dezelfde problemen op als iedereen.

Waar wij troost uit putten, is dat God zelf wel doet wat wij niet kunnen. Zijn Zoon stapte in een bestaan vol beperkingen. Vastgespijkerd aan het kruis kon Hij geen kant meer op. Maar in zijn opstanding uit de dood bewees God dat Hij alles aankan.

Hij laat dat ook zien doordat Hij ons nog steeds in dienst neemt. Blijkbaar is Hij niet bang dat onze beperkingen zijn plannen zullen schaden. Hij durft het aan om de meest beperkte mensen een ereplaats te geven in zijn koninkrijk.

Laten we daarom in deze tijd leren van die andere ‘mensen met een beperking’. Want zij wisten al wat wij nu allemaal ondervinden: je hoeft niet veel te kunnen, als je maar wel het hulpje van God mag zijn.

Kornelis Harmannij